Je kunt ons boek kopen bij je lokale boekhandel of online via bijvoorbeeld deze link.
Twaalf inheemse en religieuze leiders uit verschillende werelddelen spreken zich in dit boek uit over de heiligheid van de natuur. Hun eeuwenoude wijsheden inspireren ons om anders te gaan denken over onze omgang met alles wat leeft. Aan het woord komen de Groenlandse sjamaan Angakkorsuaq, de Amerikaanse indianenleider Chief Lane Jr., masaileider Mwarabu, de boeddhistische geestelijke Shih, de dichtende islamgeleerde Ur Rehman Chishti, orthodox rabbijn Slifkin, Maya-priester Sac Coyoy, hindoe-prins Jhala, Aztekenleider Sanchez, leider van de Canadese Bear Clan Wawatie, bisschop Smeets van Roermond en theoloog Valerio van Rochester Cathedral. Oeroude natuurwijsheden uit alle streken!
Climate change presents an unprecedented international and urgent health threat to sustainable development, human health and survival, thus placing human lives at risk. All health professionals have a duty to advocate for action at all levels to mitigate and adapt to climate change and can or should play a critical role in mitigating and reducing risk. However, the global health sector has been slow to recognise the impact of climate change upon health.
Interview findings indicate that South Africa, as a country and people, will be particularly vulnerable to climate change and its consequential health effects, food security and overall impact on livelihoods, particularly affecting the poor. Overall, participants held the view that the predicament in access to healthcare is set to overwhelm present and prospective generations within the South African context.
Responses to climate change, whether by mitigation of its effects or adaptation to them, will require strong and effective intersectoral organisation efforts within government at all levels, along with interdisciplinary research. A proposal to centralise climate change action within the national departments or to form a South African National Department of Climate Change, which reports directly to the president and parliament, has been made. As the aspect of climate change and public health intersects with virtually all other facets of government, such an initiative may go a long way to increase collaboration across borders.
Many people regard animal-based medical research as justifiable because of medical and social benefits that may come from it, yet little evidence is available to support this view. According to the 3Rs (replacement, refinement, and reduction) seeking alternatives that both minimize adverse effects on and improve the welfare of experimental animals needs more attention. Public attitudes toward animal-based medical research may be an important variable in directing the discussion of laboratory animal welfare.
The present study, therefore, investigated public attitudes toward laboratory animals in medical research, ranging from endangered wild animals (e.g., chimpanzees, dolphins), farm animals (e.g., cows, pigs), companion animals (e.g., dogs, cats) to some typical laboratory animals (e.g., rats, insects). These attitudes are then discussed from the perspective of East Asian and Anglo-American cultures.
Our results demonstrate that people with a higher ‘compassion to animals’ score have a more welfare-oriented attitude toward animal-based medical research. This indicates that people’s concern for animal welfare is inherent to challenging animal-based medical research. However, using animals in medical research helps to save humans’ lives, which can generate a moral conflict for individuals who disagree with animal use . More generally, the awareness of both animal welfare and the need for medical breakthroughs may promote efforts to seek alternatives (e.g., computer models, artificial animals) to replace animal usage, which, to some extent, could alleviate the conflict of values between medical progress and animal use. However, a growing number of people challenges or refutes animal-based research, independent of their nationalities and cultures.
Effects of climate change are being observed at an increasingly alarming rate across the world. Each year we see more severe flooding, droughts, bushfires and heatwaves, and recent studies show that unless we change our current practices these events will continue to worsen. Finding meaningful solutions to sustainability challenges requires companies and other actors to broaden their thinking, go beyond organizational boundaries and engage more with their stakeholders. However, broadening organizational perspectives and collaborating with diverse stakeholders involves inherent political and process-related tensions stemming from a resistance to change, competing motivations, lack of trust, and disciplinary-specific language.
Current research has focused on disciplinary-specific approaches to learning for sustainability. Our review aligns with calls from prior research for cross-disciplinary and multi-stakeholder approaches to sustainability. It offers a deepened understanding of the challenges organizations and multi-stakeholder initiatives face when learning for sustainability, including entrenched power relations, and traditional decision-making and value structures. We introduce ‘reflexive complicity’ as a conceptual lens for understanding the slow progress we see in societal responses to sustainability challenges. We argue that in order to overcome these challenges and realize meaningful sustainability outcomes, more critical reflexive learning is needed on what motivates engagement with sustainability from academia and practice. Shifting how we motivate business and management research on learning for sustainability, in a way that prioritizes sustainability outcomes over firm performance, could allow for more engaged and transdisciplinary research collaborations and bring us a step closer to understanding how to embed critical reflexive learning processes into businesses. Similarly, breaking patterns of reflexive complicity from key actors in businesses could also see a shift toward more radical and long-term responses to sustainability in practice.
The ethics of human/animal relationships is a growing field of academic research and a topic for public discussion and regulatory interventions from law-makers, governments and private institutions. Human/animal relationships are in transformation and understanding the nature of this process is crucial for all those who believe that the enlargement of moral and legal recognition to nonhuman animals is part of contemporary moral and political progress. Understanding the nature of this process means analysing and critically discussing the philosophical, scientific and legal concepts and arguments embedded in it. This book contributes to the discussion by bringing together the ideas and reflections of leading experts from different disciplinary backgrounds and with a range of scientific perspectives. Furthermore, this book both provides an up-to-date examination of the transformation of human/animal relationships and presents ideas to foster this process.
In recent years, the research on human behaviour in relation to waste management has increased at an exponential rate. At the same time, the expanding academic literature on this topic makes it more difficult to understand the main areas of interest, the leading institutions and authors, the possible interconnections among different disciplines, and the gaps. The paper below maps knowledge domain on recycling behaviour through bibliometric analysis and text mining in order to identify current trends, research networks and hot topics. 2061 articles between 1975 and 2020 from three different databases are examined with an interdisciplinary approach. The findings reveal that 60% of papers have been published between 2015 and 2020, and this topic is of global interest. Leading countries are mainly located in Europe, North America and Commonwealth; however, China and Malaysia are also assuming a driving role.
Bibliometrics and text mining provide the intellectual configuration of the knowledge on recycling behaviour; co-word analysis individuates conceptual sub-domains in food waste, determinants of recycling behaviour, waste management system, waste electrical and electronic equipment (WEEE), higher-level education, plastic bags, and local government. Overall, waste management and related human behaviour represent a universal challenge requiring a structured and interdisciplinary approach at all levels (individual, institutions, industry, academia). Lastly, this paper offers some suggestions for future research such as smart city design, sensor network system, consumer responsibilisation, the adoption of a more comprehensive view of the areas of investigation through the holistic analysis of all stakeholders.
Fireplace Talk on Environmental Policy and Regulation
The atmosphere is warming and the climate is changing with each passing year. One million of the eight million species on the planet are at risk of being lost. Forests and oceans are being polluted and destroyed. However ‘animals’, ‘nature’ and ‘sustainability’ are not often mentioned together in Environmental Policies and Regulations. The reason is likely to be found in the fact that the sustainability debate has been hijacked in recent years by industry and governments. Their view regarding sustainable development significantly has been subordinate to the dogma of economic growth with little regard for animal welfare and concerns for nature.
For example, The European Commission speaks about protecting Europe’s natural capital and resources. However, we also need to acknowledge the value of nature for its own sake, instead as a mere means for human flourishing. Although we as humans may be privileged in our capacity to respect autonomy and flourishing, the autonomy and flourishing that we must respect is not limited to humans. Moreover, protecting Europe’s nature for it’s own sake is perfectly compatible with human flourishing. Perhaps it is even true that in the long term we will show incapable of protecting nature as a resource for human wellbeing, without at the same time recognizing nature’s intrinsic value.
This is the third event in the Fireplace Talks on the 30th Anniversary of the Maastricht Treaty, organized by UM Campus Brussels on 12th January 2022 from 18.30-19.30 (online). Our guest speakers for the talk are Maastricht University Professor Dr. Pim Martens, and the Executive Director of the Greenpeace European Unit, Dr. Jorgo Riss. Register here.
Wetenschappelijke inzichten over dieren veranderen razendsnel. Dat ze geen dingen zijn was allang duidelijk, maar we leren steeds meer over de complexiteit van de innerlijke levens van zoogdieren, vogels, vissen en anderen. Dat heeft normatieve consequenties: de manier waarop dieren momenteel door mensen gebruikt worden is moreel ontoelaatbaar. Bovendien hangen bepaalde vormen van diergebruik, zoals de vee-industrie, samen met problemen die mensen nu of in de toekomst treffen: het verband tussen de intensieve veehouderij, verlies van biodiversiteit en ecosystemen, klimaatverandering en zoönosen staat buiten kijf.
Tot nu toe zijn deze inzichten nauwelijks terug te vinden in politiek beleid. Dat is problematisch voor de dieren en zeker ook voor mensen. Wij willen de nieuwe regering vragen om in het regeerakkoord dieren serieus te nemen. De maatschappelijke opinie is de politiek momenteel vooruit vanuit een breed gedeeld besef dat dieren niet slechts grondstoffen of gebruiksgoederen zijn.
Ten eerste behoren we dieren serieus te nemen omdat zij wezens zijn met belangen. Net als mensen hebben andere dieren een leven dat voor hen het belangrijkst is. Van veel dieren, zoals bijvoorbeeld kippen, koeien, varkens, konijnen en vissen, weten we dat ze een ervaring hebben van hun leven. Ze zijn iemand, niet iets. Onderzoek naar taal, muziek, cultuur en moraliteit van dieren staat in de kinderschoenen maar laat zien dat hun ervaring dieper reikt dan we dachten.
Ten tweede moeten we dieren serieus nemen omdat we een planeet delen. Verlies van biodiversiteit (Nederland is daarin koploper in Europa) treft niet alleen de wilde dieren die afhankelijk zijn van gezonde ecosystemen: mensen zijn dat ook. De manier waarop we dieren en de natuur behandelen zal ons uiteindelijk opbreken, zeker in een klein land als Nederland met zo’n intensieve en grootschalige veehouderij. De coronapandemie laat zien hoe verstrekkend de impact van het verstoren van natuurlijke systemen kan zijn.
Ten derde liggen er paradoxen aan de huidige politieke houding ten aanzien van dieren ten grondslag. Er wordt erkend dat dieren wezens zijn met belangen, maar vervolgens worden die belangen vanzelfsprekend opgeofferd aan de economie. Dat is inconsequent en past niet bij een democratische rechtsstaat. Principes die alleen voor de eigen groep gelden, in dit geval mensen, zijn weinig waard.
Wij roepen daarom op tot het volgende: neem wetenschappelijk onderzoek naar dieren en de planeet serieus, uit de dierwetenschappen, maar ook uit vakgebieden als ethiek, filosofie, het recht en taalkunde. Niet alleen in de toepassing van beleid, want dan is het al te laat, maar in het vormgeven van wetten en beleid dat daadwerkelijk voortbouwt op wat we weten over de dieren in ons midden, om te beginnen met het regeerakkoord. Dat is nodig vanuit het oogpunt van rechtvaardigheid en omdat de ecologische crisis waar we ons in bevinden laat zien dat het echt anders moet in onze omgang met dieren. Ons aller gezondheid, welbevinden en voortbestaan hangt ervan af.
Ondertekenaars:
Prof. Dr. Noelle Aarts, Radboud Universiteit Nijmegen
Prof. Dr. Saskia S. Arndt, Universiteit Utrecht
Cebuan Bliss, MSc, Radboud University, Nijmegen
Leon Borgdorf MSc, Universiteit Utrecht
Dr. Bernice Bovenkerk, Wageningen Universiteit
Dr. Jeroen Candel, Wageningen Universiteit
Prof. Dr. Leonie Cornips, KNAW & Universiteit Maastricht
Prof. Dr. Marc Davidson, Radboud Universiteit Nijmegen
Dr. Martin Drenthen, Radboud Universiteit Nijmegen
Dr. Ir. Clemens Driessen, Wageningen Universiteit
Dr. Kári Driscoll, Universiteit Utrecht
Prof. Dr. Ewald Engelen, Universiteit van Amsterdam
Maite van Gerwen MSc, Universiteit Utrecht
Prof. Dr. Henkjan Honing, KNAW & Universiteit van Amsterdam
Prof. Dr. Yolande Jansen, Universiteit van Amsterdam & Vrije Universiteit
Prof. Dr. Janine Janssen, Open Universiteit Heerlen
Prof. Dr. Marjo van Koppen, KNAW & Universiteit Utrecht
Prof. Dr. Pim Martens, Universiteit Maastricht
Dr. Franck Meijboom, Universiteit Utrecht
Dr. Eva Meijer, Universiteit van Amsterdam & Wageningen Universiteit
Dr. Joachim Nieuwland, Universiteit Utrecht & Wageningen Universiteit
Dr. Rebecca E. Nordquist, Universiteit Utrecht
Prof. Dr. Esther Peeren, Universiteit van Amsterdam
Drs. Maarten Reesink, Universiteit van Amsterdam
Dr. Kathrin Thiele, Universiteit Utrecht
Dr. Anne van Veen, Radboud Universiteit
Mr. Dr. Janneke Vink, Open Universiteit Heerlen
Prof. dr. Ingrid Visseren-Hamakers, Radboud Universiteit
Prof. Dr. Roos Vonk, Radboud Universiteit
Prof. Dr. Frans B.M. de Waal, Emory University & Universiteit Utrecht
Dr. Harry Wels, Vrije Universiteit Amsterdam, Afrika Studiecentrum Leiden
“It’s difficult to have a relationship with a family member if you are killing 71 billion of them every year.” Tijd om eens wat beter te luisteren naar niet-westerse culturen, dachten we. Hoe anders is hun verhouding tot dieren en de natuur? Hoe kijken zij tegen de westerse manier van leven aan? En wat kunnen we van hen leren over een duurzame toekomst, zonder te vervallen in valse romantiek?
Hoogleraar duurzame ontwikkeling Pim Martens week af van wetenschappelijk gebaande paden en sprak vertegenwoordigers van inheemse volken uit Midden-Amerika en Afrika, stamoudsten, religieuze leiders en een Groenlandse sjamaan. Via deze link zijn de interviews te zien.
Dieren en planten zien zij niet los van mensen, maar al het leven is onderdeel van een wederzijds afhankelijk web:
“In our tradition we call the animal world the swimming ones, the crawling ones, the walking ones and the flying ones. One cannot exist without the other.”
Dieren doodslaan omdat ze even in de weg zitten, laat staan het industrieel kweken en slachten van dieren is onbegrijpelijk voor ze. En ook het disrespect dat blijkt uit ontbossing en de bioindustrie is voor hun iets wat ze totaal niet snappen.
“In Europe, we don’t see the animals. If we see it, we scare it away. We need the animal world but we are at such a big distance now.”
(Let ook op hoe zij over ons praten in de wij-vorm.)
Maar ze zijn opvallend genoeg nooit vegetarisch. Ze eten vlees, want we zijn onderdeel van het ecosysteem, en daar mag je dus ook van nemen wat je nodig hebt. Maar wel pas nadat je het levende wezen dat je doodt bedankt, en om vergeving vraagt.
Deze mensen verbazen zich over behoorlijk wat aspecten van onze cultuur, maar volgens Pim toch vooral over het feit dat we consequent méér gebruiken dan we nodig hebben. En dat we niet wat meer in contact staan met de rest van de levende wereld juist omdat wij daar zélf ook beter van worden.
“They have another power, the power of the senses. Much more strongly than we. We can communicate with these animals.”
In onze podcast laten we zijn gesprekken met deze mensen horen, indrukwekkend hun stemmen zelf te horen vind ik. Hoe verenigen we hun opvattingen met de onze? Hoe is de huidige levensstandaard te rijmen met zulke ideeën over de natuur?
Tekst door Maurice Timmerman, gepubliceerd in de Observant
Kun je als wetenschapper tegelijk een activist zijn? Komt je onafhankelijkheid dan niet in het geding? En wat als je met je wetenschappelijke bevindingen andere activisten tegen de haren in strijkt en je inbox volstroomt met haatmails?
Het zijn vragen die afgelopen dinsdag aan bod kwamen tijdens een online UM-symposium, op touw gezet door het Platform voor Onderzoeksethiek en Integriteit en het Platform for Community-Engaged Research.
Recordings of a livestream discussion about the tension between activism and academic research.
Een van de drie panelleden, onderzoeker Astrid Offermans, vindt dat academici bij hun leest moeten blijven. “We moeten betrouwbare kennis leveren, waarbij we ons onafhankelijk opstellen en open staan voor andere perspectieven. Dat doen activisten niet. Het gevaar is dat activistische wetenschappers aandacht belangrijker vinden dan methodologische zuiverheid, dat ze willen overtuigen in plaats van analyseren, een sexy verhaal voor het voetlicht brengen in plaats van de eerlijke, saaie waarheid.
Jane Goodall
De andere twee panelleden zijn het daar niet mee eens. Pim Martens, hoogleraar duurzame ontwikkeling, noemt zichzelf een ‘scientivist’. “Dat is een publieke intellectueel, denk aan Einstein, die het als een morele verplichting ziet om zich als burger in te zetten voor een betere wereld. Of Jane Goodall die haar leven lang chimpansees bestudeerde en het later opnam voor deze dieren, die benadrukte dat ze net als mensen een emotioneel leven hebben, met waardevolle relaties.”
Wetenschappers twijfelen voortdurend, doet Martens dat ook als activist, vraagt spreekstalmeester Teun Dekker, hoogleraar filosofie aan het University College.
Zeker, zegt de duurzaamheidsprof. “Ik vraag me weleens af of ik met een mars moet meelopen, of ik blogs over een onderwerp moet publiceren. De grens tussen wetenschap en activisme is soms delicaat.
Farmaceut
Het derde panellid, Maurice Zeegers, hoogleraar epidemiologie, schaart zich achter Martens. “Ik zou haast willen zeggen: alle activisten zouden wetenschappers moeten zijn. Zoeken naar waarheid, zoals Offermans dat benadrukte, gaat goed samen met engagement, maar ook met onderzoek voor het bedrijfsleven. Ik werk op dit moment samen met een advocatenkantoor dat een zaak aanspant tegen een farmaceut.”
Dekker: “Hoe leg je uit dat je wel hun geld accepteert, maar niet per se zegt wat ze willen horen?”
Zeegers: “De bedrijven waar ik voor werk, willen juist die wetenschappelijke conclusie horen, ook als het ze niet uitkomt. Die integriteit is wat wetenschap waardevol maakt.
Gestalkt
Wat als je als ‘scientivist’ te maken krijgt met groepen die je wetenschappelijke conclusies van tafel vegen, vraagt iemand uit de ‘zaal’? “De nachtmerrie van elke wetenschapper”, zegt Dekker , “dat je tienduizend e-mails op je dak krijgt, die niet allemaal even prettig zijn.”
Toch deelt ook Zeegers zijn resultaten op sociale media. “Het is belangrijk om met je poten in de modder te staan, om te begrijpen wat er speelt in de samenleving. En ja, bevindingen die mensen tegen de haren in strijken, moet je ook plaatsen. Als ze maar wetenschappelijk aan de eisen voldoen.”
Martens: “Je hebt niet alles in de hand. Soms verstuur je een tweet, net iets te snel, en dan blijkt dat die een eigen leven gaat leiden. Maar goed, als je werk je passie is, dan wil je dat ook op sociale media delen. Niemand wordt graag gestalkt, maar dat is niet alleen een angst van wetenschappers, maar ook van politici. Het voordeel is dat je als wetenschapper een betrouwbare bijdrage kunt leveren aan discussies.”
Als epidemioloog krijgt Zeegers in deze tijden van corona vaak vragen over vaccinaties. “Je ziet dat de samenleving steeds meer gebruik maakt van wetenschap. En de studies die in de media passeren, kan ik in perspectief plaatsen. Ik vind dat mijn plicht.”
Vele waarheden
Nieuwe vraag uit de zaal, aldus Dekker. “We hebben de mond vol van objectiviteit, waarheid, onafhankelijkheid. Waarom geven we niet gewoon toe dat dit niet bestaat? Is het in stand houden van de pretentie niet gevaarlijker dan toegeven?”
Offermans: “Ik snap wat hier wordt bedoeld, maar ik denk dat de wetenschappelijke zuiverheid en analyse het verschil maken. Zijn er één of vele waarheden, over die vraag kun je lang debatteren, maar zolang je de werkelijkheid academisch benadert is het prima.”
Zeegers: “Objectiviteit bestaat inderdaad niet, iedereen is bevooroordeeld, dat denk ik ook. Maar dat betekent niet dat we niet meer op onze wetenschappelijke methoden kunnen vertrouwen.”
Wereldvrede
Dat wetenschappers ijveren voor een goede zaak vindt Offermans prima, maar liever niet op hetzelfde terrein waarop ze onderzoek doen. “Ik zou dat scheiden.”
Dat lukt niet altijd, zegt Martens. “In een interview word je toch vaak op beide rollen aangesproken. Maar waarom zou je je intellectuele kracht niet gebruiken als activist? Ieder zijn eigen expertise, en als dat gezag oplevert, waarom niet?”
Einstein is daar een goed voorbeeld van, zegt Dekker. “Een groot natuurkundige, maar wat wist hij nou van de wereldvrede, waar hij zich zo voor inzette?”
Martens: “Wat weet Leonardo DiCaprio van klimaatverandering? Maar toen hij daar een paar jaar geleden een speech over gaf, gebeurde er iets. Hij heeft in ieder geval meer bereikt dan ik en mijn collega’s met al onze vakartikelen. Want de klimaatboodschap, die nu gemeengoed is, probeerden wij dertig jaar geleden al aan de man te brengen. Niemand luisterde toen, heel frustrerend.”
Eerlijk
Volgende vraag: hoe belangrijk is objectiviteit en onafhankelijkheid als ondertussen de planeet in brand staat?
“Het illustreert hoe impopulair mijn stellingname is”, zegt Offermans. “Maar er zijn alternatieven. Je kunt je ook opstellen als een eerlijke beurshandelaar, en alle opties en scenario’s laten zien vanuit wetenschappelijk perspectief. Daar hebben beleidsmakers veel baat bij.”
Maar hoe houd je jezelf op het eerlijke pad, vraagt Dekker.
Martens: “Mijn ervaring is dat zo goed als alle onderzoekers eerlijk zijn.”
Dekker: “Uit een enquête bleek onlangs dat 52 procent van de onderzoekers toegeeft niet altijd volledig integer te zijn. Hoe kan een universiteit eerlijkheid stimuleren?”
Zeegers: “Dan moet je ook naar de cultuur kijken, en daarbij spelen bijvoorbeeld zaken als werkdruk een rol. Maar buitengewoon belangrijk is dat je als onderzoeker een goede mentor bent en het goede voorbeeld geeft aan je promovendi. Er zijn trouwens ook survey’s waaruit blijkt dat 98 procent van de wetenschappers integer is. Onderzoekers zijn, denk ik, goede mensen.”
PIM MARTENS 